Zielarka

Postęp prac projektowych
10%

W średniowieczu leczenie ziołami było ryzykowne, ponieważ mogło być traktowane jako czary. O takie podejrzenia nie musieli się bać zakonnicy, dlatego też w zakonach i zgromadzeniach klasztornych, zarówno męskich, jak i żeńskich, powszechnie uprawiano zioła. Zakonnicy i zakonnice, w Polsce głównie zakonów benedyktyńskich, tworzyli lecznicze mikstury zarówno na użytek własny, jak i okolicznych mieszkańców.

Zależnie od miejsca, czasu jak i organizacji pracy zakonu, leki sprzedawane były w mieście lub w przyklasztornej aptece. Prawdopodobnie pierwszą apteką w Polsce, do której leki produkowano w zakonie, była apteka w Świdnicy, która powstała w 1281 roku. Zakonnicy leczyli chorych również w przyklasztornych szpitalach. Najczęściej stosowane zioła, to: kolendra, lubczyk,mięta, rozmaryn, ruta, szałwia, tymianek.

Ponieważ nie zawsze prości ludzie ufali zakonnikom lub nie mieli do nich dostępu, równolegle spopularyzowała się medycyna ludowa, opierająca się nie tylko na wiedzy dotyczącej faktycznego wpływu roślin na zdrowie, ale również na magicznych rytuałach, wierze w magię roślin i moc wypowiadanych słów. Tak popularność zyskały wszelkiej maści czarownice, znachorki, guślarze czy wróżbici. Tu nie tylko wypijanie naparu czy stosowanie maści przyrządzonej na bazie ziół miało pomóc, ale także okadzanie pomieszczeń konkretnymi roślinami lub wręcz noszenie ich przy sobie. 

Jeśli sięgnąć by dzisiaj do starych ludowych przepisów na leki, można złapać się za głowę – wśród składników znajdziemy mysze uszy, jaskółcze gniazdo, paznokietki czy psie włosy. Czy dawniej leczono ludzi właśnie takimi specyfikami, gotowanymi w wielkim kotle przez czarownicę z zakrzywionym nosem? Nic bardziej mylnego. Te nazwy to po prostu ówczesne określenia konkretnych roślin. Przykładowo, pod określeniem “kozia broda” kryje się kozłek lekarski, a dawne “kocie nerki” to nic innego jak dzisiejsza koniczyna polna.

W #strzedniowiecze lyczynie zielami było ryzykowne, pōniywŏż mogło być traktowane za czary. Ô take podyjzdrzyniŏ niy musieli sie bŏć fratry, bez to tyż w zakōnach i grōmadach klasztornych, tak mynskich, jak i żyńskich, wszeôbecnie uprawiano było ziela/zielŏ. Fratry i #klŏsztornŏ panna, w Polsce z wiynksza zakōnōw benedyktyńskich, tworzili lycznicze mikstury tak na użytek włŏsny, jak i okolicznych miyszkańcōw.

Znŏleżnie ôd placu, czasu jak i ôrganizacyje roboty zakōnu, medycyny przedŏwane były w mieście abo w przyklasztornej aptyce. Prŏwdopodobnie piyrszõ aptykōm w Polsce, do kere medycyny produkowano było w zakōnie, była aptyka w Świdnicy, kerŏ powstała w 1281 roku. Fratry lyczyli niymocnych tyż w przyklasztornych lazarytach. Nojczyńścij pasowane ziela/zielŏ, to: kolendra, lubczyk,miynta, rozmaryjōn, ruta, szałwia, tymianek.

Pōniywŏż niy dycki prosci ludzie ufali fratrōm abo niy mieli dō nich przistympu, rōwnolegle spopularyzowała sie medycyna chopskŏ, #ôprzić sie niy ino na wiedze tykajōncyj faktycznego wpływu roślin na zdrowie, ale tyż na magicznych rytuałach, wiarze w magijõ roślin i moc wypadanych słōw. Tak popularność #zyskać wszelkŏ szmarowidła heksy, znachorki, guślarze eli wróżbici. Sam niy ino wypijanie ôdwaru eli pasowanie szmarowidła zajnrychtowanyj na bazie zielōw miało pōmōc, ale tyż okadzanie pōmieszczyń kōnkretnymi roślinami abo drek noszynie jejich przi sie. 

Jeźli siōngnōńć by dzisiej do starych chopskich receptōw na medycyny, idzie chycić sie za gowã – postrzōd skłŏdnikōw znojdymy mysze uszy, jaskółcze gniŏzdo, paznokietki eli psie wosy. Eli dŏwnij lyczōno było ludzi prawie takimi specyfikami, warzōnymi w wielkim kotle bez heksã z zakrzywionym nosym? Nic barzij mylnego. Te miana to po prostu tamtyjsze ôkryślyniŏ kōnkretnych roślin. Przykładowo, pod ôkryślyniym “koziŏ broda” kryje sie kozłek dŏchtōrski, a dŏwne “kocie #nyrka” to nic inkszego jak dzisiyjszŏ kōnic

Zobacz inne stanowiska w pobliżu: